सुरेन्द्र खनालका दुई कविता

–सुरेन्द्र खनाल 

एउटा बाटाे

एउटा एकान्त पलमा
एउटा निश्चल साँझमा
कसरी दिन पनि वर्षौजस्ता बन्छन्
कसरी साथ पनि माया जस्ता बन्छन्
अनि आँखा खोलेर सोंच्दा
र आँखा बन्द गरेर सोंच्दा
कसरी आँसु पनि हर्ष जस्ता बन्छन्
कसरी मन पनि छायाँ जस्ता बन्छन् ।

एउटा शान्त रातमा
एउटा मीठो अन्धकारमा
कसरी पराइ पनि आफ्नै जस्तै फुल्छन्
कसरी गुनगुन पनि संगीतजस्तै खुल्छन्
अनि आकाशमा टोलाएर हेर्दा
र बादलबीच आफ्नै कथा देख्दा
कसरी डाँडाले नि आफ्नै आँशु रुन्छन्
कसरी ताराले नि बाल्यकाल छुन्छन् ।

एउटा मिठो साथमा
एउटा झरीको यात्रामा
कसरी रित्ता आत्मा भरी–भरी बन्छन्
कसरी सेता भित्ता रंगिचंगी बन्छन्
अनि फर्केर आफैंलाई हेर्दा
र फर्केर लामो सास फेर्दा
कसरी मीठा शब्द तुच्छ वाणी बन्छन्
कसरी सबै अर्थ मिठा सपना बन्छन् ।

एउटा सानो मनमा
एउटा झरेको परेलीमा
कसरी दृश्य सबै कालासेता बन्छन्
कसरी सिधा बाटा धमिला
अनि फेरि तिनै उकाला चढ्दा
र पलपल पाइलापाइला एक्लै एक्लै लड्दा
कसरी पदचाप सुनसान लाग्छन् ।
कसरी आफ्ना सपना आफैबाट भाग्छन् ।

यहाँ

म यहाँ हुँदा
प्यारो यहीं थियो
यहीं बोझ थियो ।

म यहाँ हुँदा
यो संसार मलाई गाह्रो थियो
म बस्ने वरिपरी तुच्छ तिरस्कार थियो
म यहाँ रुँदा
मलाई मेरै आँसु बगाउँदा
यहीं मलाई खुसी थियो
यहीं मलाई दुख थियो ।

म यहाँ हुँदा
ती दुई भित्ताका बीचमा
म कहिले यता दुगुर्थेँ
कहिले उता दुगुर्थेँ
र मैले चाहेको खुसी
यिनै दुइ भित्ता बीच बन्द थियो ।

एउटा ध्वनी थियो
साँझ खोलाको वारिपारी बज्थ्यो
त्यहीं धुन मेरो सुख थियो
त्यहीं धुन दुख थियो ।

प्रगाढ एउटा सूर्य थियो
तर हजार पिल्पिलाउने तारा
म सुर्य हेर्थेँ, म तारा हेर्थेँ
तर अस्ताउँदै एउटा जूुन थियो
त्यहीं जून मेरो आँसु थियो
त्यही जून मेरो हाँसो थियो
म चढ्ने हजार गाडीहरुको
दिक्क लाग्दो ट्याँट्याँ थियो
र थियो एकान्तमा
म हिँड्ने निश्चल सुनसान
तर जे थियो
भित्ताबीच समेटिएको थियो
म यहाँ हुँदा
यहीं तिरस्कार थियो
र यहीं अथाह माया थियो ।

मैले बुझ्न खोजेको कुरा
यहाँ थियो र यहाँ भन्दा अलि माथि थियो
त्यसैले म यहाँ हुँदा
यहाँ भन्दा बाहिर
मेरो एउटा पृथक चाहना थियो
यहाँ उफ्रेर
भित्ता बाहिर देख्ने रहर थियो
यहाँ खाएर
बाहिरको स्वाद हडप्ने मन थियो
र यहाँ पलाएर
बाहिर फुल्ने
सुगन्ध बाहिर फैलाउने आँट थियो
म यहाँं हुँदा
यहीं सपना थियो
यहीं सतह थियो
यहीं ठूलो गहिराइ थियो ।

अब म यहाँ नहुँदा
एउटा पातलो झिल्लीले बेरिएको यहाँभित्र
बाहिर बाट जो देख्न सकिन्न ।
यहाँ सबै छ
र सबै भन्दा प्रगाढ एउटा बिचार छ
त्यो बिचारको विचार
जसमा यहाँ तिमी छौ
जसमा यहाँ संसार छ
मेरो भोगाइको कल्पनामा यहाँ छ
र यहाँ यति बिघ्न ठूलो छ
कि म यहाँ नहुँदा
मैले यहाँको स्पर्श नपाउँदा
यहाँका रंग, स्वाद, स्वर र संगीत
सबै बिराना बन्दा
झिल्ली बाहिर टोलाएर हेर्दा
यहीं भित्ताबीच
म हराएरै कहिले भेटिन नसक्ने शासन छ ।

सल्लेरी खबर