तिर्थ राज अर्याल
जब म निद्रामै थिएँ,
कोही मलाई सजाउँदै थिए
कोही बडो मायाले मलाई नुहाइदिँदै थिए
म जान्दिनँ,
कुन त्यो अचम्मको खेल चल्दै थियो त्यहाँ,
बच्चालाई जसरी काँधमा मलाई उठाउँदै थिए ।
सबै आफ्ना मेरा
अनि केही पराई पनि
सबै मेरो सामु उभिएका थिए,
तर हरेकको प्रयास
मनबाट मलाई भुलाउनु थियो
जसले कहिल्यै मायाले
एक शब्द बोलेनन् जिन्दगीभर
उनै मनहरु रोइ-कराइ माया देखाउँदै थिए ।
म अचम्म परे
किन भने वरीपरी उभिएका सबै
हैरान थिए
सायद म नउठेको देखेर
म निदाएको देखेर
जोड जोडले सबै मलाई जगाउँदै थिए !
अब त म आफै डराएँ,
मेरा अंग-अंग कम्पित हुँदै गए
त्यो अजङ्गको बिस्तरा देख्दा
जहाँ मलाई सधैको लागि सुताउँदै थिए ।
जुन मनहरुमा मायाको
सागर थियो मेरो लागि
उनै मनका हातहरुबाट आज
मलाई जलाउने तयारीमा थिए !
म निद्रामा थिएँ
मलाइ सजाउँदै थिए
म निद्रामै थिएँ
मलाइ जलाउँदै थिए !
