कमिलोको समाधिस्थल
भित्तो छ । भित्तोमा म अडेस लागेको छु । अडेस लाग्नु अल्छी प्रवृत्ति हो । अल्छ्याईँ फुर्सदिलाहरूको स्वभाव हो ।
नजिकैबाट एउटा कमिलो खुरूरू कुद्छ ।
म अलि यता सर्छु । अझै यता सर्छु । ऊ झन् म भए तिरै सर्छ ।…सर्दासर्दै म आफू बसिरहेको खाट छोडेर उठ्छु ।
अब अलिक दुरीबाट उसलाई नियाल्छु । ऊ रन्थनिन्छ । घरी यता घरी उता गरिरहन्छन् ।
ऊ के खोजिरहेछ ?
ऊ के गरिरहेछ ?
घरी माथि पुग्छ । …घरी पल्लो भित्तासम्म पुग्छ । फेरि वल्लो भित्तामा आइपुग्छ । …र, फेरि तल झर्छ ।
के ऊ रमाइरहेछ ?
घरी माथि पुग्छ । …घरी पल्लो भित्तासम्म पुग्छ । फेरि वल्लो भित्तामा आइपुग्छ । …र, फेरि तल झर्छ ।
के ऊ रमाइरहेछ ?
म चुपचाप गएर अडेस लागेर बसिदिन्छु । ऊ नजिकै आउँछ। मेरो कानबाट घाँटी तिर हामफाल्छ । फेरि ओठ तिर उक्लिन्छ । म मुख खोल्दिन । ऊ नाक तिर अघि बढ्छ । म डराउँछु, टोक्ने डरले म तर्सिन्छु । उसलाई मार्न खोज्छु ।
अब ऊ एक्कासि मेरो आङ तिर हामफाल्छ ।..काँखी तीर छिर्छ । ..बाहुला सार्छु… । मेरो आङ भरी सलबलाउँछ ऊ । मलाई पसिना छुट्छ । म टिसर्ट उतार्छु ।…
अब ऊ मेरो गुप्ताङ्ग तिर छिरेको छ । …म सर्वाङ्ग नाङ्गो हुन्छु ।
ऊ मेरो जिउभरि हिँडिदिन्छ ।
पैतालादेखि शिरसम्म ।
अनि शिरदेखि पैतालासम्म ।
ऊ हर एक ठाउँ चहारेर भ्याउँछ ।
म उसको मसिना खुट्टाको गति महसुस गर्न सक्छु । …म थाक्छु । ऊ थाक्दैन ।
अन्ततः म उसलाई आफ्नो जीउमा स्वतन्त्र छोडिदिन्छु ।
***
म औँलाले बिस्तारै उसलाई छुन्छु ।…ऊ चलमलाउदैन् ।… म औँलामा लिग्छु ।…ऊ शान्त छ । ऊ केही पनि गर्दैन ।
अब ऊ थाकेको छ । उसले मलाई हानी गरेन । कहिँकतै चिलेन । कतै पनि टोकेन । बस् काउकुती जस्तो केही भने लगाइरह्यो ।
यतिखेर मेरो छाती नेरै आएर ऊ निस्तेज पल्टिएको छ ।
म औँलाले बिस्तारै उसलाई छुन्छु ।…ऊ चलमलाउदैन् ।… म औँलामा लिग्छु ।…ऊ शान्त छ । ऊ केही पनि गर्दैन ।
मलाई लाग्यो ऊ मर्यो । किन मर्यो ? के ऊ मर्यो ?
ऊ मेरो छातीमै आएर चाहिँ किन मर्यो ? अहँ मैले केहि पनि बुझिन ।
के मेरो छाती कुनै समाधिस्थल हो ?
०००
०००
'सल्लेरी कोलाज' ब्युरोका झल्लु प्रसाद गजल, कविता, कथा साथै मनोविश्लेषणात्मक लेख लेख्दै आइरहेका छन् ।