कविता

नाथे चुक घोप्टिएको
रातहरुले पनि
मेरो बाध्यता
देशको बिकटता माथि
उपहास छर्दा
मनभित्र आक्रोशको
ज्वालामुखी दन्काएर
चरम आधुनिकताले
आगो लागेको शहर
फनफनी अँखा घुमाएर हेर्छु ।
केवल साठ्ठिवाटको बल्ब भित्र
खुम्चिएको रातहरुमा
आफ्नै गाउको
जुन र जुनकीरीलाई सम्झिन्छु
जसको सितलता र प्रकाशको
धज्जी उडाएका छ्न यहाँका रातहरुले

मरेको लास बोक्ने मलामी झै लाग्ने
रेलका साईरनहरुले
बिहानको घण्टी बजाउदा
आमालाई पधेरो
बा-लाई मेलापात
झिस्मीसेमै पठाउने
भालेको डाको सम्झिन्छु ।

हुत्तिदै आएका गाडिहरुले
मुखभरी धुलो र धुवा फालीदिदा
घरै माथिको वरपिपलको
सिरसिरे हावालाई सम्झिन्छु ।
विद्युतिय उपकरण जोडिएको
चोक र आधुनिक सडक बिचबाट
गोठालो जादा हिडेको
गोरेटो सम्झन्छु ।
अपार्ट्मेन्टका भर्र्याङ्हरु चढ्दा
कुमाख, निगालचुला
अनि त्यहाँका बिसौनीहरु
पुर्ब तिर फर्किदा
आखाभरी आउने जलजला
अनि सगरमाथा सम्झन्छु ।

थाहा छैन फर्कने दिन
जसरी फर्कन्छ चरी
हर साझ
आहारा बोकेर गुडमा
तैपनि ,
रहरहरु पोको पारेर
उधारो खुसीमा
आधा आधा जिउदै
स्नेहका रङ्गिन पुष्पगुच्छाहरुले
छातीभरी सजाएर
मनको तरेलिमा
पलपल नाचिरहेछ..हाँसीरहेछ
मेरो देश